Αεροδρομια...

Εχω προσπαθησει παρα πολλες φορες να εξηγησω σε φιλους οτι τα αεροδρομια πλα δεν τα αντεχει η ψυχολογια μου...Ειναι ισως και ο μοναδικος λογος που δεν μου αρεσει να παραλαμβανω καποιον απο εκει η να τον αποχαιρετω παροτι σε γενικες γραμμες τα παω καλα με τους αποχωρισμους...Αυτα τα καταραμμενα οικοδομηματα με φορτιζουν αβασταχτα συναισθηματικα...ειναι σαν φυλακες εντονων αισθηματαων και ενεργειας...αγωνια,προσμονη,στεναχωρια του αποχωρισμου,ανυπομονησια για να δει κανεις προσωπα αγαπημενα,θυμος και πληξη για μια δουλεια με απαιτησεις ταξιδιων....Ξαφνικα ανθρωποι ολων των εθνικοτητων,των φυλων,των ηλικιων και των κοινωνικων ταξεων με εναν μοναδικα δημοκρατικο τροπο νιωθουν τα ιδια πραγματα...αφηνουν κατι πισω περιμενοντας με λιγοτερη η περισσοτερη ανυπομονησια αυτο που θα ερθει.Ενα συνονθυλευμα συναισθηματων,σκεψεων,αναμνησεων και μελλοντικων σχεδιων εγκλωβισμενα σε check in,boarding pass,arrivals,departures,terminals...Σπαω το κεφαλι μου να θυμηθω αν ειχα ποτε καποια εντονα ασχημη εμπειρια που με επηρεαζει το βεβαιο ειναι παντως οτι σε καθε περιπτωση απλα φευγω απο το αεροδρομιο οσο συντομη κ αν ηταν η επισκεψη μου με ενα βαρος ,ενα κομπο στο λαιμο και μια ανεξηγητη κουραση.Η χαρα του ταξιδιου δεν αλλοιωνεται,ο ενθουσιασμος της ανταμωσης δεν μετριαζεται,η συγκινηση παραμενει η ιδια το ανεξηγητο αυτο ομως αισθημα δεν παυει να ειναι ενας σκοπελος για εναν ανθρωπο που αγαπα τοσο τις νεες περιπετειες και την περιπλανηση.Για το τελος ενα μεγαλο ευχαριστω στη Χριστινα για την υπεροχα περιπετειωδη εμπειρια που μοιραστηκαμε τις προηγουμενες ημερες στη Βορεια Ισπανια!Εχει ηδη προσγειωθει στην Αθηνα και στη σκληρη πραγματικοτητα σχεδιαζοντας τα επομενα ταξιδια που θα φιλοξενηθουν σαν συντομοι εραστες στο ντιβανι του επομενου χωρου αναμονης των αναχωρησεων..