Το μονοπατι που δεν χορταριαζει κ δεν σβηνει στους αιωνες...

  Ταξιδευοντας με το λεωφορειο στο βορεινο κομματι της Ισπανιας παρατηρησα αρχικα καπου μεσα στα χωραφια εναν πεζο φορτωμενο με μεγαλη ορειβατικη τσαντα ,ενα χαρακτηριστικο μεταλλικο κυπελο περασμενο με κορδονι στο λαιμο και μπατον.Μερικα εκατονταδες μετρα πιο πισω αλλον ενα παρομοια εξολισμενο και οσο περναγε η ωρα και το παρατηρουσα πιο σχολαστικα οι ταξιδευτες αυξανονταν ολοενα και περισσοτερο.Το πιο περιεργο ειναι οτι επροκειτο για μια απο τις πιο παγωμενες εβδομαδες στην Ισπανια με μεγιστη θερμοκρασια τους 6 βαθμους και ελαχιστη τους -6,ποσο μαλλον στο βορειο κομματι της Ισπανιας,και οι ανθρωποι αυτοι αν και ηταν ολοφανερη η ταλαιπωρια και η κουραση τους συνεχιζαν ακαθεκτοι.Ευτυχως στον 3ο θυμηθηκα οτι ολοι αυτοι ειναι προσκυνητες του Santiago de Compostella απο διαφοα λογοτεχνικα βιβλια που ειχα διαβασει αν θυμαμαι καλα το ενα ηταν ο "Το ημερολογιο ενος μαγου" του Paolo Coelho .Θυμηθηκα ποσο ειχα εντυπωσιαστει σαν εφηβη ,η εικονα ομως ηταν κατι πολυ παραπανω,ηταν συγκινητικη και συναμα εκφραση θαυμασμου απεναντι στους περιπατητες που με οποιοδηποτε κινητρο εκαναν αυτη τη διαδρομη.

   Προκειται λοιπον για το μονοπατι που ξεκινα απο τη γαλλικη πολη Σεν Ζαν και εχει σαν προορισμο τον καθεδρικο ναο της ομωνυμης πρωτευουσας της αυτονομης κοινοτητας της Γαλικιας στην Ισπανια.Συνολικα μιλαμε για μια αποσταση 460 χιλιομετρων!!!!.Λόγω του ότι συντίθεται από ένα δίκτυο προσκυνηματικών δρόμων που συνδέει τα πιο απομακρυσμένα μέρη της Ευρώπης με τον τάφο του Αποστόλου, ανακηρύχθηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης Πρώτη Ευρωπαϊκή Πολιτιστική Διαδρομή το 1987, και ενισχύθηκε με την ανακήρυξή της από την ΟΥΝΕΣΚΟ το 1993 ως Μνημείου Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Επίσης τιμήθηκε με το Βραβείο Ομόνοιας του Ιδρύματος Πρίγκιπας των Αστουριών το 2004.
Σύμφωνα με την παράδοση, ο Ιάκωβος ήταν ο Απόστολος που κήρυξε στους πιο μακρινούς τόπους μεταξύ των γνωστών, στο δυτικό όριο. Στην Παλαιστίνη, ο Ηρώδης Αγρίππας τον καταδικάζει σε θάνατο δι’ αποκεφαλισμού το έτος 44 της εποχής μας.Ακολουθώντας την ιακωβική παράδοση, δυο από τους μαθητές του Ιακώβου, ο Αθανάσιος και ο Θεόδωρος, περιμάζεψαν το σώμα και το κεφάλι του, και τα μετέφεραν μέχρι τη Γαλικία, καταπλέοντας με το σκάφος τους στην Ίρια Φλάβια, μετά από επτά ημέρες πλεύσης. Ύστερα από διάφορες περιπέτειες γίνεται ο ενταφιασμός του σε ένα δάσος γνωστό ως Λιμπρεντόν.Μετά από οκτώ αιώνες στη λήθη, τον τάφο του Αγίου Ιακώβου και των μαθητών του βρίσκει ένας ερημίτης, ονόματι Πελάγιος, μεταξύ του 820 και 830 μ.Χ., στο εν λόγω δάσος στην επισκοπή της Ίρια Φλάβια, τη δυτικότερη του Βασιλείου των Αστουριών. Το γεγονός εξακριβώθηκε από τον επίσκοπο Θεοδώμιρο, ο οποίος το γνωστοποίησε στον βασιλιά Αλφόνσο Β’. Αυτός σπεύδει γρήγορα από το Οβιέδο για να επισκεφτεί το μέρος και να επιβεβαιώσει τη θαυματουργή αποκάλυψη, κι έτσι γίνεται ο πρώτος προσκυνητής στον άγιο τόπο.
 Το πρώτο γραπτό ντοκουμέντο που σώζεται σχετικά με την ανακάλυψη είναι η Concordia de Antealtares του 1077.πως τον 12ο αι. επισκέπτονταν ετησίως την εκκλησία εκείνη 500.000 πιστοί. Το μέγεθος είναι τεράστιο, αν συγκριθεί με τον πληθυσμό της Ευρώπης της εποχής εκείνης, που τον υπολογίζουν σε 60.000.000. Κατά το Μεσαιωνα το προσκύνημα ήταν μια από τις πιο χαρακτηριστικές μορφές έκφρασης του θρησκευτικού συναισθήματος.
Το προσκύνημα, ως μεσαιωνικό φαινόμενο, διέθετε ένα κατ’ εξοχήν θρησκευτικό στοιχείο. Το πιο αγνό και γνήσιο κίνητρο ήταν η απονομή τιμής στον Απόστολο. Επίσης προσκυνούσε κανείς για να εκπληρώσει ένα τάμα, για να προετοιμαστεί πνευματικά πριν ζητήσει μια χάρη από τον Απόστολο ή τον Θεό και, ένα πολύ κοινό κίνητρο ήταν η απαλλαγή από ένα αμάρτημα. Οι βαθύτεροι λόγοι έχουν τις ρίζες τους στην χριστιανική αντίληψη ότι η ίδια η ζωή είναι ένα προσκύνημα, και όταν από τον 2ο αι. οι πιστοί άρχισαν να λατρεύουν τα υλικά κατάλοιπα των αγίων, στα οποία απέδιδαν δυνάμεις θαυματουργικές, τα μέρη όπου βρίσκονταν αυτά τα κατάλοιπα έγιναν τόποι λατρείας. Με τον καιρό, ο συνδυασμός της εξομολόγησης με ένα προσκύνημα εθεωρείτο σαν η καλύτερη συνταγή για συγχώρεση των αμαρτιών.
Σημερα ,περα απο το θρησκευτικο συναισθημα αποκτα κ αλλες εκφανσεις.Ικανοποιει την αναγκη εσωτερικης καθαρσης, εσωτερικης αναζητησης  η απλα αποδειξη του πως μπορει κανεις να νιωθει ικανοποιημενος απο τη ζωη του χωρις κατ'αναγκη να ακολουθει τη μαζα και να κυνηγα τα υλικα αποκτηματα για να εξασφαλισει την ευτυχια.Δεν ειναι τυχαιο αλλωστε που συναντα κανεις ανθρωπους ολων των ηλικιων,των εθνικοτητων και των κοινωνικων ταξεων που με τα πραγματικα απαραιτητα υλικα αγαθα δειχνουν να ειναι εξισου ευτυχισμενοι αν οχι παραπανω και απο εμας.Τουλαχιστον αυτο ειδα εγω να καθρεφτιζεται στα ματια των περιπατητων μιας που σεβομαι βαθυτατα αλλα τασομαι αντιθετη στα ταματα.Μου εδωσε την εντυπωση οτι ενω αρχικα ο σκοπος ηταν η αποδοση τιμης στον αγιο εξελιχθηκε στην αναγκη του ιδιου του ανθρωπου να τα βρει με τον εαυτο του και να ξεπερασει μονος του τις οποιες δυσκολιες ειτε αυτες ειναι η λανθασμενη σημανση,τα στοιχεία και στοιχειά της φυσης,τα αγρια ζωα,η κουραση,η μοναξια,o φοβος.

Για ολους αυτους τους λογους οι προσκυνητες τυγχανουν ιδιαιτερης εκτιμησης και σεβασμου σε παρα πολλες πολεις του Βορρα της Ισπανιας,σε ολες οσες ειδα προσωπικα τουλαχιστον και απο τα οσα εχω διαβασει.Σε καποιες πολεις τους παρεχονται δωρεαν καταλυματα και φαγητο ενω γενικοτερα τα περισοτερα χωρια εχουν πανδοχεια για την ξεκουραση τους.Θυμαμαι χαρακτηριστικα ενα νεαρο ζευγαρι στην πολη Ναχερα που το ειδαμε μες στο κρυο να βγαζει φωτογραφιες στο ποταμι γελωντας με πραγματικη ικανοποιηση κ εχοντας παρατησει καπου πιο περα τα σακιδια του,τι μπορει στ'αληθεια να τους ελειπε για να ειναι ευτυχισμενοι?Νομιζω οτι η απαντηση περιοριζεται σε ενα ζεστο μπανιο...